Komunikacja AAC (ang. Augmentative and Alternative Communication) to komunikacja wspomagająca i alternatywna – czyli wszystko to, co pomaga osobie porozumiewać się, gdy mowa jest niewystarczająca lub niemożliwa.

Komunikacja AAC może:
- wspomagać mowę (np. przez gesty, obrazki, symbole),
- zastępować mowę (np. przez komunikatory z syntezą mowy, gesty, symbole).

Dla dzieci i dorosłych:
- z zaburzeniami neurologicznymi: z mózgowym porażeniem dziecięcym, zespołami genetycznymi;
- z zaburzeniami ze spektrum autyzmu;
- z afazją, apraksją;
- z opóźnionym rozwojem mowy;
- z trudnościami po urazach mózgu.

Komunikacja AAC to zbiór metod, narzędzi i strategii, które pomagają osobom mającym trudności z mówieniem porozumiewać się z otoczeniem – zarówno tymczasowo, jak i na stałe. W komunikacji AAC nie ma jednego rozwiązania. To cały system, który dostosowany jest do konkretnej osoby, jej potrzeb i możliwości psychofizycznych.

- tablice komunikacyjne z obrazkami lub symbolami,
- książki komunikacyjne (np. tematyczne, z układem pól, kolorami),
- plansze z symbolami PCS, Widgit, Pictogramy, Makaton,
- wskazywanie obrazków palcem, wzrokiem lub ruchem głowy,
- gesty wspomagające mowę (np. Makaton, gesty naturalne),
- aplikacje komunikacyjne na tablet (np. Grid),
- komunikatory z syntezą mowy (np. Accent, Tobii),
- systemy sterowane wzrokiem (eye-tracking),
- przyciski jednopolowe (do wyboru TAK/NIE).

Gdy mowa rozwija się z opóźnieniem, dziecko mówi zbyt mało, zbyt niewyraźnie, aby skutecznie się porozumiewać. Dodatkowe sposoby komunikowania się (np. gesty, czy symbole) pozwalają uzupełnić mowę i, co ważne, stymulują rozwój językowy (także rozwój mowy). Wspomagająca komunikacja służy dziecku do momentu, kiedy jej potrzebuje. Jeśli wraz z rozwojem dziecka, rozwija się także mowa - stopniowo ogranicza się korzystanie z AAC bądź zupełnie z niego rezygnuje na rzecz mowy.